- ให้กินข้าวด้วยมือ ห้ามใช้ช้อน
- ห้ามขึ้นเรือนนอนโดยใช้บันไดปกติ ให้ขึ้นโดยบันไดลิง ทางด้านข้างของกองร้อย
- ห้ามอาบน้ำในห้องน้ำ ให้อาบโดยวิธีกระโดดแช่ลงในอ่างดับเพลิง แล้วก็กระโดดขึ้นเท่านั้น
บรรยายถึงประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้ ที่อยากที่จะเล่าให้เพื่อนๆที่สนใจได้อ่านได้ฟังกัน เพราะว่าบางที่เรื่องเล็กๆ บางเรื่องเราอยากรู้แทบตาย ต่อให้ค้นหาแค่ไหน ก็หาไม่เจอ ....
วันอังคารที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2554
รวมมิตร...โหด..มันส์..ฮา เมื่อมาเป็นทหาร #โหด
มีวันหนึ่งที่ผู้ฝึกทหารใหม่ ซึ่งมียศร้อยตรี ได้พาพวกเราทหารใหม่วิ่ง ซึ่งเป็นช่วงเวลาสี่โมงเย็น วิ่งไปร้องเพลงไป เพื่อให้เท้าพร้อมกัน พวกเราก็ถูกฝึกให้ร้องเพลงให้ได้ และร้องให้เสียงดัง พร้อมกัน จนทุกคนต่างเสียงแหบ หรือแทบจะไม่มีเสียงเลย หากใครยังคงเสียงสดใส อยู่รู้ได้เลยแหละว่ามันอู้ หลังจากที่เราพากันวิ่งได้ไม่นานความเหนื่อยก็พาให้พวกเราเริ่มวิ่งเท้าไม่พร้อมกัน เสียงเริ่มที่จะไม่ดัง เพราะยังมอีกหบายคนที่อู้ ไม่อยากร้องเพลงก็ไม่ร้อง ผู้ฝึกก็เลยสั่งให้ทุกคนหมอบกับพื้น ซึ่งตอนนั้นเป็นหน้าร้อน แล้วที่กาญจนบุรีร้อนมากๆ เราทุกคนพากันหมอบอยู่บนพื้นถนนลาดยางที่ร้อนระอุ มือเนี่ยแดงกันไปตามๆกัน บางคนทั้งหมอบทั้งร้องซี๊ด เหตุเพราะถนนลาดยางนั้นร้อนมาก ๆ ผู้ฝึกก็สั่งให้เราหมอบ - ลุก อยู่อย่างนั้น จนเหนื่อยแทบหมดแรง สุดท้ายก็มีเสียงทหารใหม่คนหนึ่งร้องออกมา "สัต...เอ้ย" แล้วก็มีทหารผู้ช่วยครูนายหนึ่ง ร้องออกมา "ใคร ใครพูดว่าสัต...." แล้วก็เดินไปรายงานผู้ฝึกทหารใหม่ สิ้นเสียงรายงาน ผู้ฝึกก็ใช้มือตบเข้าที่ทหารใหม่ที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างแรง พร้อมสั่งให้พวกเราทุกคนคุกเข่า เอามือตั้งฉาก แล้วใช้เข่าทั้งสองข้างเดินแทนเท้า ขณะที่พื้นลาดยางทั้งร้อนอย่างกับกระทะ อีกทั้งยังมีก้อนเห็นก้อนเล็ก ๆ คอยปักหัวเข่า ซึ่งสร้างความเจ็บ ปวด และแสบให้พวกเราอย่างมาก เสียงกัดฟันจากความพยายามที่จะอดทนให้ได้เริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ บางคนทนไม่ไหวต้องได้ร้องโอ้ยออกมา บางคนแสบจนน้ำตาไหลก็มี ส่วนผมไม่ต้องพูดถึงเจ็บ ปวด ร้อน เกินคำบรรยาย แต่สุดท้ายก็ไปจนถึงเส้นที่กำหนดจึงได้หยุด ไม่ทันได้ลุกขึ้นก็มีเสียงคำสั่งให้ทุกคนม้วนหน้าบนถนนลาดยางที่ร้อน ๆ ไปยังจุดที่กำหนดซึ่งก็ประมาณ 100 เมตรได้ บางคนม้วนหน้ายังไม่ทันเป็นก็ได้ยินเสียงตีลังกาแล้วหลังฟาดไปกับพื้น เสียงดัง ตุบ ๆ อยู่หลายๆ คน ส่วนผมก็พอม้วนหน้าได้แบบไม่เป็นอันตรายต่อหัว เลยหมดห่วงเรื่องหัวจะแตก แต่ที่น่าห่วงคือม้วนหน้าไปเป็นร้อยเมตร เริ่มมองไม่เห็นถนนเพราะว่าตาลายมาก สุดท้ายก็ถึงจุดที่กำหนดอย่างทุลักทุเร จึงถูกสั่งให้ทุกคนลุกขึ้น แล้วให้วิ่งไปแถวที่สนามฟุตบอลหน้ากองร้อย หรือจุดรวมพลนั่นเอง พอทุกคนมาถึงก็ถูกสั่งให้นั่งญี่ปุ่น ( นั่งคุกเข่า หลังเท้าแนบพื้น ) บนสนามฟุตบอลที่มีแต่หินลูกรัง สุดแสนจะทรมาน กับการเจ็บปวด ก้อนหินบางเม็ดฝังเขาไปอยู่ในหัวเข่าก็มี เราถูกสั่งให้นั่งอยู่อย่างนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ท่ามกลางเสียงระงมไปด้วยความเจ็บปวดของเหล่าทหารใหม่ จนถึงเวลา 5 โมงเย็นกว่า ๆ ที่พวกเราต้องไปกินข้าว ซึ่งพวกเราโดนลงโทษให้กินข้าวด้วยมือนาน 1 อาทิตย์ และโทษอื่น ๆ อีก เช่น
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น